Κήλη των αθλητών – Σύνδρομο κοιλιακών. Οι τραυματισμοί της βουβωνικής χώρας αποτελούν το 2 έως 5% όλων των αθλητικών τραυματισμών. Η πρώιμη διάγνωση και σωστή θεραπεία έχουν μεγάλη σημασία προκειμένου να μη γίνουν αυτές οι ενοχλήσεις χρόνιες, με καταστροφικές συνέπειες στην καριέρα των αθλητών. Πολύ σημαντική κλινική οντότητα αποτελεί η Κήλη των αθλητών – Σύνδρομο κοιλιακών.
Καταπονήσεις των προσαγωγών και συμφυσιίτις είναι τα πιο συχνά μυοσκελετικά αίτια βουβωνικού άλγους στους αθλητές. Συχνά οι δύο αυτές καταστάσεις μοιάζουν και η διάγνωσή τους είναι δύσκολη.
Άλλα αίτια βουβωνικού άλγους περιλαμβάνουν την κήλη των αθλητών– Σύνδρομο κοιλιακών, τη ρήξη οπισθίου τοιχώματος του βουβωνικού τόνου, τη θυλακιίτιδα λαγονοψοϊτου, κατάγματα, συμπίεση νεύρων και το σύνδρομο “snapping hip“.
Ο Jerry Gilmore αναγνώρισε το σύνδρομο το 1980 και ανέπτυξε μια χειρουργική τεχνική επιδιόρθωσης. Είναι ένα σύνδρομο που χαρακτηρίζονται από το χρόνιο πόνο των βουβώνων στους αθλητές και ένα διεσταλμένο έσω στόμιο του βουβωνικού καναλιού.
Οι ποδοσφαιριστές επηρεάζονται πολύ συχνά, και οι επαγγελματικοί αθλητές μπορούν να επηρεαστούν.
Επίσημη ύπαρξη κήλης δεν μπορεί να διαπιστωθεί στη φυσική εξέταση ή την ιατρική απεικόνιση και δύσκολα αποκαλύπτεται κατά τη διάρκεια μίας “κλασσικής-ανοικτής” χειρουργικής επέμβασης επιδιόρθωσης κήλης. Ο όρος “κήλη” έχει εμμείνει, δεδομένου ότι οι χειρουργικές αποκαταστάσεις παρόμοιες με εκείνες που εκτελούνται για τις βουβωνικές κήλες είναι συχνά αποτελεσματικές για τις “αθλητικές κήλες” επίσης.
Συμπτώματα
Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν τον πόνο κατά τη διάρκεια των αθλητικών μετακινήσεων, ιδιαίτερα κατά την επέκταση των ισχίων, στο στρίψιμο και στην στροφή.
Αυτός ο πόνος ακτινοβολεί συνήθως στην προσαγωγό περιοχή των μυών και ακόμη και στά γεννητικά όργανα, αν και είναι συχνά δύσκολο για τον ασθενή να επισημάνει την ακριβή θέση. Μετά από την αθλητική δραστηριότητα ο αθλητής με την αθλητική pubalgia θα αισθάνεται δύσκαμπτος και η περιοχή θα είναι επώδυνος. Την ημέρα μετά από έναν αγώνα ποδοσφαίρου, η έγερση από το κρεββάτι ή η έξοδος από ένα αυτοκίνητο θα είναι δύσκολη. Οποιαδήποτε άσκηση που αυξάνει την ενδογαστρική πίεση, όπως το βήξιμο, το φτάρνισμα, ή η αθλητική δραστηριότητα μπορεί να προκαλέσει τον πόνο. Στα αρχικά στάδια, ο ενδιαφερόμενος μπορεί να είναι σε θέση να συνεχίσει την αθλητική του δραστηριότητα, αλλά το πρόβλημα συνήθως σταδιακά επιδεινούται.
Δεδομένου ότι ο πόνος στην βουβωνική περιοχή και τη λεκάνη μπορεί να συσχετίζεται και με διάφορα προβλήματα, συμπεριλαμβανομένων των τραυματισμών στην οσφυική σπονδυλική στήλη, την ισχιακή άρθρωση, την ιερολαγόνιο άρθρωση, την κοιλία, και το ουρογεννητικό σύστημα, η διάγνωση του συνδρόμου απαιτεί την επιδέξια διαφορική διάγνωση και εξέταση στην ηβική χώρα σε ορισμένες περιπτώσεις όπου υπάρχει έντονος πόνος βουβώνων.
Η διάγνωση του βουβωνικού άλγους στους αθλητές είναι δύσκολη για δύο λόγους:
- η ανατομία της περιοχής είναι πολύπλοκη και
- συνήθως συνυπάρχουν 2 με 3 διαφορετικοί τραυματισμοί.
Η διάγνωση είναι συχνά δύσκολη, τόσο για τον αθλητή όσο και για τον ιατρό, και παραμένει αδιευκρίνιστη περίπου στο 30% των περιπτώσεων. Παράγοντες που δυσκολεύουν τη διάγνωση είναι η πολυπλοκότητα της ανατομίας της περιοχής και η συχνή συνύπαρξη πολλών παθήσεων.
Διάγνωση συνδρόμου κοιλιακών-προσαγωγών
Η διάγνωση του συνδρόμου είναι βασισμένη στην κλινική εικόνα του ασθενή και τη φυσική ιστορία της εξέλιξης της πάθησης.
Το πιό ξεχωριστό κλινικό σημείο είναι η διάταση του επιφανειακού βουβωνικού στομίου στην επηρεασθείσα πλευρά, η οποία αναδεικνύεται από τον εξετάζοντα ιατρό μέσα από το όσχεο ανάστροφα.Χαρακτηριστικά, υπάρχει συγκεκριμένος πόνος στο βήξιμο και το φτέρνισμα, καθώς επίσης και στο κάθισμα και τη συμπίεση των ποδιών μεταξύ τους
Η σωστή διάγνωση έχει μεγάλη σημασία για τη διασφάλιση της σωστής θεραπείας. Ο ιατρός θα πρέπει να παραπέμψει τον αθλητή σε απόλυτα εξειδικευμένα χειρουργικά κέντρα με υψηλά ποσοστά επιτυχίας στη συγκεκριμένη επέμβαση. Μόνο έτσι θα μπορέσουν οι αθλητές να αναρρώσουν γρήγορα και να επιστρέψουν εγκαίρως στον αθλητικό χώρο.
Κλινικά είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς την κήλη των αθλητών από τα άλλα αίτια βουβωνικού άλγους, όμως στην περίπτωση της κήλης ο πόνος εντοπίζεται συνήθως προς τα έξω και άνω σε αντίθεση με τη ρήξη οπισθίου τοιχώματος του βουβωνικού τόνου.
Οι ακτινογραφίες, το υπερηχογράφημα και η μαγνητική τομογραφία μπορεί να βοηθήσουν στον αποκλεισμό άλλων παθήσεων που προκαλούν βουβωνικό άλγος, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για τη διάγνωση της κήλης των αθλητών.
Μία μέθοδος γνωστή σαν “κηλιογραφία” μπορεί σε μερικές φορές να αναδείξει την “λανθάνουσα” ύπαρξη κήλης αλλά δεν εφαρμόζεται ευρέως λόγω του ότι είναι επεμβατική (βασίζεται στην έγχυση σκιαγραφικού ενδοκοιλιακά, και την λήψη ακτινογραφιών)!
Οι μη εγχειρητικές θεραπείες (π.χ. μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη και βιταμίνες Β) συνήθως αποτυγχάνουν, αλλά μπορούν να δοκιμαστούν σε περιπτώσεις αβέβαιης διάγνωσης.
Εάν τα συμπτώματα επιμείνουν, ο ασθενής θα πρέπει να υποβληθεί σε εγχειρητική διερεύνηση και Χειρουργική Θεραπεία. Υπάρχουν αναφορές για επιτυχή χειρουργική
αντιμετώπιση της τάξεως του 90%.
Θεραπεία Συνδρόμου Κοιλιακών – Κήλης Αθλητών
Οι τεχνικές που εφαρμόζονται είναι δύο:
Α) Η κλασική «ανοικτή» μέθοδος, όπου πραγματοποιείται τομή 6-10 εκατοστών και αφού ανεβρεθεί η κήλη τοποθετούνται ράμματα ή πλέγμα για ενίσχυση του τοιχώματος.
Β) Η λαπαροσκοπική εξωπεριτοναϊκή προσπέλαση με τοποθέτηση πλέγματος (ΤΕΡ), που είναι πιο σύγχρονη και προσφέρει καλύτερα αποτελέσματα. Η Χειρουργική Θεραπεία της κήλης πραγματοποιείται μέσα από 3 τομές των 5 χιλιοστών στο δέρμα, χωρίς να κόβονται οι μύες. Το πλεονέκτημα είναι ακόμα πιο προφανές όταν η κήλη είναι αμφοτερόπλευρη, οπότε η διόρθωση μπορεί να γίνει με τις ίδιες τομές.
Βασικά η λαπαροκοπική Χειρουργική Θεραπείαμε εξωπεριτοναϊκή προσπέλαση αναδεικνύει την ανατομία του έσω και έξω βουβωνικού στομίου, επιθεωρεί άριστα και σε ποσοστό 100% την πορεία του περιτοναϊκού σάκου και αναδεικνύει ΠΑΝΤΑ την ύπαρξη λανθάνουσας -αρχόμενης ή και πραγματικής κήλης είτε “ευθείας” είτε “λοξής”! Η επιδιόρθωση γίνεται με “ανάταξη-επανατοποθέτηση” του περιτοναϊκού σάκου στην σωστή του ανατομική θέση, στην επιδιόρθωση του έσω στομίου και την παράλληλη επιδιόρθωση της κήλης αλλά και ΕΝΙΣΧΥΣΗ του κατώτερου κοιλιακού τοιχώματος-συστήματος των ορθών κοιλιακών μυών με την τοποθέτηση πλέγματος, πράγμα που πολλές φορές ενδεικνύεται να γίνει αμφοτερόπλευρα!