Καρκίνος Ορθού

Ο καρκίνος του παχέος εντέρου και του ορθού είναι ο τρίτος πιο συχνός τύπος καρκίνου που διαγιγνώσκεται στο δυτικό κόσμο. Κάθε χρόνο παγκοσμίως, περισσότεροι από 1.200.000 άνθρωποι θα διαγνωσθούν με καρκίνο του παχέος εντέρου και ορθού, ενώ, δυστυχώς, μέσα στο ίδιο έτος παγκοσμίως θα χάσουν τη ζωή τους περισσότεροι από 600.000 άνθρωποι από τον ίδιο καρκίνο.

Το ορθό αποτελεί το τελικό μέρος του παχέος εντέρου πριν τον πρωκτό. Είναι ένας μυικός σωλήνας που βρίσκεται στο πυελικό μέρος της κοιλιάς, εκτός του ενδοκοιλιακού (ενδοπεριτοναϊκού χώρου), και έχει δύο σημαντικά χαρακτηριστικά που το κάνει να διαφέρει από το υπόλοιπο παχύ έντερο (κόλον).

  • Το τμήμα αυτό του εντέρου δεν περιβάλλεται από ορογόνο χιτώνα όπως το υπόλοιπο παχύ έντερο, δηλαδή έχει ένα χιτώνα λιγότερο, γεγονός που το κάνει πιο ευάλωτο στην ανάπτυξη – επέκταση όγκου προς τα έξω.
  • Το κατώτερο τμήμα αυτού καταλήγει στον σφιγκτηριακό μηχανισμό του πρωκτού, δηλαδή στους μυς εκείνους που ορίζουν την εγκράτεια στο περιεχόμενο του εντέρου.

Εάν επιθυμείτε να ενημερωθείτε για τις τιμές της υπηρεσίας, μπορείτε να συμπληρώσετε την παρακάτω φόρμα επικοινωνίας & θα έρθουμε σε επαφή μαζί σας το συντομότερο δυνατό.

Αίτια καρκίνου του ορθού

Anus, Drawing, Orifice By Which The Rectum, Which Is The Distal End Of The Colon, Opens Out Of The Body, The Anus Possesses Sphincters Which Enable It To Open And Close. (Photo By BSIP/UIG via Getty Images)

Στους περισσότερους ασθενείς, τα αίτια ανάπτυξης του καρκίνου του παχέος εντέρου και του ορθού παραμένουν άγνωστα.

Γνωρίζουμε ότι κάποιες ιατρικές καταστάσεις, συνήθειες της καθημερινής μας ζωής αλλά και κληρονομικοί παράγοντες μπορούν να αυξήσουν τη πιθανότητα ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου ή του ορθού.

Οι πιο κοινές επιβλαβείς καθημερινές μας συνήθειες περιλαμβάνουν μια δίαιτα πλούσια σε λίπη και επεξεργασμένα κρέατα, την παχυσαρκία, την περιορισμένη άσκηση, και το κάπνισμα.

Μερικοί άνθρωποι παρουσιάζουν υψηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου, δεδομένου ότι έχουν κληρονομήσει ένα ελαττωματικό γονίδιο.

Οι άνθρωποι που έχουν έναν ή περισσότερα μέλη της οικογένειας τους με καρκίνο του παχέος εντέρου και του ορθού παρουσιάζουν υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν τον ίδιο καρκίνο. Μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχουν εκείνοι των οποίων έχει διαγνωστεί καρκίνος του παχέος εντέρου σε ένα στενό μέλος της οικογένειας τους (πρώτου βαθμού συγγένειας, όπως ένας γονέας, αδελφός ή αδελφή) κάτω από την ηλικία των 50 ετών, ή όταν υπάρχει καρκίνος παχέος εντέρου ή καρκίνου του ορθού σε περισσότερα μέλη από την ίδια πλευρά μιας οικογένειας (δηλαδή από την πλευρά της μητέρας ή του πατέρα).

Συμπτώματα καρκίνου του ορθού

Τα συμπτώματα του καρκίνου του ορθού μπορεί να περιλαμβάνουν οποιοδήποτε από τα ακόλουθα:

  • Αίμα στα κόπρανα, το οποίο είναι κόκκινο ζωηρού χρώματος και όχι μαύρο ή βυσσινόχρουν.
  • Αλλαγή των συνηθειών της κενώσεως του εντέρου, δηλαδή διάρροια ή δυσκοιλιότητα, χωρίς προφανή λόγο, που διαρκεί, ενώ ο ασθενής προηγουμένως είχε φυσιολογικές συνήθειες κενώσεως.
  • Συνεχής αίσθηση ατελούς κένωσης του εντέρου.

Διάγνωση του καρκίνου του ορθού

Η διάγνωση γίνεται πάντα με ενδοσκοπική μέθοδο (κολονοσκόπηση), όπου γίνεται παράλληλα λήψη βιοψιών και έλεγχος του υπολοίπου παχέος εντέρου. Η δακτυλική εξέταση συμπληρώνει πάντα την κλινική εξέταση του χειρουργού, και ακολούθως πρέπει να καθοριστεί άμεσα η στρατηγική για την θεραπεία της νόσου.

Θεραπεία του καρκίνου του ορθού

Η θεραπεία του καρκίνου του ορθού είναι χειρουργική. Η σωστή παρέμβαση έχει να κάνει πάντα με την σωστή προεγχειρητική εκτίμηση του όγκου, της θέσεως του, τη σχέση του με τον σφιγκτηριακό μηχανισμό, την προς τα “έξω” επέκταση του και τον έλεγχο των υπολοίπων οργάνων του σώματος (ανίχνευση μεταστάσεων).

Για τους ανωτέρω λόγους, θα πρέπει να ελεγχθεί ο ασθενής με τις ακόλουθες εξετάσεις:

  • Αξονική τομογραφία άνω και κάτω κοιλίας.
  • Μαγνητική τομογραφία πυέλου.
  • Ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα ορθού.

Εφόσον ο όγκος δεν έχει επέκταση προς τα έξω διηθώντας τους πέριξ ιστούς ή δεν εμφανίζει διηθημένους λεμφαδένες στο μεσοορθό ή δεν εκτείνεται προς τον σφιγκτηριακό μηχανισμό, τότε δύναται να εξαιρεθεί σωστά και ριζικά και η επέμβαση που γίνεται καλείται χαμηλή πρόσθια εκτομή ορθού και τελικοτελική αναστόμωση στον ίδιο χρόνο.

Εάν όμως διαπιστωθεί επέκταση του όγκου στους περιορθικούς λεμφαδένες και στο περιορθικό λίπος ή η απόσταση μεταξύ του όγκου και του σφιγκτήρα είναι πάρα πολύ μικρή, ώστε να μην μπορεί να διατηρηθεί ο σφιγκτήρας, τότε πρέπει να προηγείται προεγχειρητική ακτινοθεραπεία και χημειοθεραπεία (downstaging), ώστε ο όγκος να συρρικνωθεί και να μπορεί έτσι να αφαιρεθεί με την ριζικότητα που αναφέρθηκε προηγουμένως, και χωρίς να επηρεαστεί ο σφιγκτήρας.

Η σωστή μέριμνα και διευθέτηση της στρατηγικής αυτής αφ’ ενός μεν οδηγεί σε ασφαλή χειρουργική επέμβαση όσον αφορά την ριζικότητα της αφαίρεσης του όγκου, αφ’ ετέρου δε έχει “διασώσει” πολλές περιπτώσεις ασθενών από την δημιουργία μόνιμης κολοστομίας (παρά φύσιν έδρας).

Η χειρουργική εκτομή του όγκου γίνεται πάντα με συνακόλουθη εξαίρεση του μεσοορθού (Total Mesorectal Excision – TME), όλου του πέριξ του ορθού κυτταρολοπώδους ιστού.

Η επανένωση του εντέρου (αναστόμωση) γίνεται με σύγχρονους κυκλικούς αναστομωτήρες, μέσω των οποίων δημιουργείται ασφαλέστατη αναστόμωση, πράγμα που επιφέρει ελαχιστοποίηση των μετεγχειρητικών διαρροών (leaks). Η επανένωση είναι εφικτή εφ’ όσον ο όγκος ευρίσκεται υψηλότερα από τα 5 εκατοστά από τον δακτύλιο, λόγω του ότι χρειάζεται για καθαρά ογκολογικούς λόγους, ασφαλής απόσταση 2 εκατοστών περιφερικότερα του όγκου.

Η επέμβαση γίνεται λαπαροσκοπικά στο μεγαλύτερο μέρος αυτής, με στόχο την κινητοποίηση του παχέος εντέρου και παρασκευή των ιστών, με αποτέλεσμα την ελαχιστοποίηση της τομής, την μείωση του μετεγχειρητικού πόνου και την άμεση κινητοποίηση του ασθενούς.

Στην περίπτωση όπου υπάρχει αδυναμία επιτέλεσης αναστόμωσης όταν ο όγκος είναι πολύ χαμηλά, ή υπάρχει διήθηση του σφιγκτηριακού μηχανισμού, τότε δυστυχώς απαιτείται η κοιλιοπερινεϊκή εκτομή του ορθού, δηλαδή η ολική συναφαίρεση ορθού, σφιγκτηριακού μηχανισμού και πρωκτού, και η δημιουργία μόνιμης τελικής κολοστομίας.

Σε μερικές περιπτώσεις επίσης, πολύ χαμηλής αναστόμωσης ο χειρουργός μπορεί να επιλέξει και την παράλληλη δημιουργία προσωρινής “προφυλακτικής” ειλεοστομίας, για να εξασφαλιστεί η στεγανότητα της αναστόμωσης.

Η μετεγχειρητική πορεία της λαπαροσκοπικής χαμηλής πρόσθιας εκτομής του ορθού, είναι ομαλή με άμεση κινητοποίηση του ασθενούς. Η νοσηλεία είναι συνήθως 6-8 ημέρες και η επανασίτιση μπορεί να ξεκινήσει από την 3η – 4η μετεγχειρητική ημέρα.

Γεώργιος Χ. Σάμπαλης
Γενικός Χειρουργός Λαπαροσκόπος
Δ/ντης Χειρουργός – Ιατρικό Κέντρο Αθηνών
Βιογραφικό Ιατρού →

    Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΑ
     

    Viber
    Viber Επικοινωνία με Ιατρό